Żywot freelancera jest jedną wielką improwizacją – pod względem organizacyjnym i finansowym także.Jak każda dobra improwizacja wymaga solidnych przygotowań.

Wymaga tego strasznego BUDŻETU. Oraz bezwzględnego trzymania się powziętych założeń. Poprawki i tak trzeba będzie wprowadzić, gdy zawiodą nas powzięte rachuby. Lepiej, żeby te poprawki dyktowała nieprzewidziana konieczność, nie zaś głupia zakupowa wpadka.

W dzisiejszym odcinku Szwedzki Kucharz przyrządzi stepującą krewetkę…a nie, to nie to pasmo.

Szanowni, dziś zajmiemy się tematem kontrowersyjnym, drażliwym i zapalnym jak jasna cholera. (Nie, nie seksem. Nie tym razem. Przykro mi.) PIENIĘDZMI.
Pieniądze budzą gniew. Piszę te słowa na wkurwie.

Dawno, dawno temu robiłam za najmniejszy trybik korporacyjnej machiny. Co polecam wyłącznie profesjonalnym szarym myszom oraz inszym masochistom.

Wynagrodzenie było jedyną zaletą całej sytuacji. Wpływało na konto mniej lub bardziej regularnie i – ważne! – zawsze w tej samej wysokości.

(Mniej lub bardziej. Pomińmy litosiernym* milczeniem te parę miesięcy, gdy spółka Szczoteks and Rureks Ynternaszional przeżywała trudności obiektywne na obecnym etapie. Pracownicy mieli wtedy do wyboru: przejść na dietę. Sukcesywnie zgryzać farbę ze ścian swych gustownych boksów. Albo też – zadzwonić z płaczem do mamusi. Pomińmy to milczeniem. Kapitalizm wymaga ofiar.)

Co miesiąc, jak w zegarku, na moim koncie rozbłyskała kojąco powtarzalna liczba zer. To gasi czujność. Czyni umysłowo leniwym.

Nigdy nie posunęłam się do robienia szczegółowych planów wydatkowych. Ani też – broń Thorze – budżetu na dany miesiąc. Budżety i planowanie kojarzyły mi się silnie z nudziarzami, względnie – z męczennicą perfekcjonizmu. Moja pani menedżer w Szczoteks and Rureks cierpiała na tę komiczną przypadłość. Wystarczyło, bym na moment opuściła biurko, a zakradała się za nie i przestawiała mi wszystkie biurowe bambetle z lewej strony blatu na prawą. (Jestem leworęczna. Podobna aberracja od kosmicznej normy zapewne nie dawała pani menedżer spać.) Nie pamiętam już, czy bardziej współczułam kobicie, czy też chciałam dać jej kopa w dupę. Żeby się opamiętała i niechała flekowania bliźnich swoją kompulsją.

Kto chciałby być podobny do pani menedżer? Żyłam zatem w duchu beztroski i czerpałam z tej postawy dumę. Forsę się brało z konta szeroką garścią i wsączało hojnie w przemijające przyjemności, błahe pokusy. Jak zabraknie na czynsz, to zabraknie. Po dziesiątym się go ureguluje.

Nie chwalę się bynajmniej. Zdaję relację. Tak było.

Po Szczoteksie z Rureksem zaliczyłam jeszcze wiele różnych biurek w rozmaitych siedzibach przestęp…ten, przedsiębiorczości zorganizowanej. A jeszcze później coś mi pękło w środku. Coś małego i kruchego, co niemniej narobiło bajzlu takiego, że pół roku cięgiem spędziłam zasadniczo między komputerem a łóżkiem. Często – w pidżamie. Mój eks owego rozpierdolu świadkiem, gdyż Był Tam i Widział. Pozdrawiam Cię ciepło, P.

A potem przyszedł czas dobrych zmian. Czekałam na to całe życie. Aż ktoś myślący, sympatyczny i nie będący ni w calu podobnym do prezesa Szczoteksu-Rureksu powie: Nina, daj mi tekst, a ja Ci za to dam pieniądze.

To zdarzyło się w kwietniu zeszłego roku. To dzieje się do dzisiaj. Nie potrafię wyrazić, jak bardzo jestem szczęśliwa z tego powodu. Mimo, że z przyczyn, nad którym w tekście o finansach próżno się rozwodzić – nie piszę tyle, ile bym mogła i chciała.

Zamiast jednego prezesa Burakiewicza, oflankowanego zestrachaną sekretarką –  mam kilku zleceniodawców. Zależnie od swych potrzeb udostępniających mi możliwość zarobku. Bywa tak, że wszyscy naraz chcą ode mnie Słów (co jest cholernie miłe, choć stresujące.) Bywa, że akurat nie chce ich nikt.

Wypłata odeszła do słownika anachronizmów. Wynagrodzenie wpływa na moje konto w kilkusetzłotowych odcinkach. Nieregularnie. Nie sposób przewidzieć, ile będę miała pieniędzy za tydzień. Czasem przelewy opóźniają się z winy banków. Czasem pani księgowa polegnie na grypę lub wyjedzie na kilkudniowe balety. Trzeba uzbroić się w cierpliwość.

Faktem jest, że jeszcze nikt nie próbował mnie tutaj ordynarnie orżnąć, twierdząc, że przelew wyszedł – podczas, gdy nie wyszedł. (W przedsiębiorczości zorganizowanej to się zdarzało.)

Żywot freelancera jest jedną wielką improwizacją – pod względem organizacyjnym i finansowym także.  Jak każda dobra improwizacja wymaga solidnych przygotowań.

Wymaga tego strasznego BUDŻETU. Oraz bezwzględnego trzymania się powziętych założeń. Poprawki i tak trzeba będzie wprowadzić, gdy zawiodą nas powzięte rachuby. Lepiej, żeby te poprawki dyktowała nieprzewidziana konieczność, nie zaś głupia zakupowa wpadka.

1. Jeżeli nie nauczę się regulować rachunków W PIERWSZEJ KOLEJNOŚCI, to jest wielce prawdopodobnym, iż nie zapłacę ich wcale. Bo później nie będzie z czego. Parę złotych na bułkę i mleko zawsze można wyczarować – choćby sprzedając coś na Allegro. Ale kilkaset peelenów na czynsz? Mniemam, iż wątpię.

2. Jeśli nie wbiję sobie do głowy mej ślicznej, że następne po rachunkach jest ŻYCIE (stosuję tu rozszerzoną definicję, oprócz żarła wliczam do puli także podstawowe środki czystości) to może się zdarzyć tak, że nie będę miała co do garnka włożyć. Zwyczajnie i po prostu. Byliście kiedyś naprawdę głodni? Tego się nie zapomina.

3. Niespodziewane przypływy gotówki (wynagrodzenie za recenzję, o której dawno zapomniałam) to nie jest okazja, żeby polecieć i kupić sobie zupełnie niepotrzebną, choć Taką Śliczną kieckę. To jest okazja, żeby uregulować jakiś dług. Względnie – zapłacić czynsz z górką. Kto wie, co się wydarzy w przyszłym miesiącu.

4.  A propos tej przysłowiowej kiecki. (panowie niech sobie pod nią podstawią audiofilskie słuchawki czy też co Wy tam chłopaki lubicie gromadzić.) Status freelancera jest znakomitą okazją, by wyzbyć się hodowanego przez lata zakupoholizmu.

Impulsywne czyszczenie konta jest w naszej sytuacji strategią samobójczą. Jeśli przepieprzacie ciężko zarobiony grosz na kolejny błyszczący manel, który będzie Wam zalegał w kurzu obok swoich poprzedników – to równie dobrze moglibyście się oblać napalmem i podpalić. Po co przewlekać agonię. Tylko zakupy poprawiają Wam nastrój? Bez krzty złośliwości proponuję wizytę u terapeuty oraz omówienie z nim tej kwestii. Naprawdę, taniej wyjdzie.

5. Freelancer to nie maszyna. Coś z życia też mieć musi. Rzecz w tym, by zamienić bezsensowne nabytki oraz szkodliwe nawyki na takie, z których wynika coś dobrego. Spacer po parku zamiast tabliczki czekolady. Odcinek serialu zamiast kolejnego piwska. Rozmowa z przyjacielem jako ekwiwalent taplania się w ponurych myślach.

6. Zdrowie jest absolutnym priorytetem. Szczególnie dla tych, którym nie przysługują niebiańskie luksusy oferowane przez NFZ. Nauczona własnym ponurym doświadczeniem nawołuję: jedzcie te cholerne warzywa i owoce choć ze dwa razy dziennie. Pijcie wodę. Tak, ja też tego nienawidzę. Ale dieta złożona z pizzy, hambaksów tudzież mocnej czarnej herbaty zaprowadziła mnie do miejsca, w którym po raz czwarty tej zimy kaszlę niczym stary gruźlik oraz topię się we własnych smarkach. Ot, brak odporności. Dziadek w tramwaju nachrychał na mnie i już, pozamiatane.

7. Przydałoby się uprawiać w miarę regularnie jakiś ruch. Oprócz tego związanego z pościelą. Jakkolwiek byłby on przyjemny, kondycji nam zauważalnie nie podniesie. Przynajmniej ja niczego takiego nie stwierdziłam. Jakie takie wygimnastykowanie jest nam potrzebne do tego, żeby uniknąć np. nagłego pierdolnięcia kręgosłupa na odcinku lędźwiowym. Bardzo to bolesne i wymaga interwencji lekarskiej, która – czyż muszę o tym wspominać? – słono kosztuje.

8. Na przyszły rok dajmy sobie na wstrzymanie w dziedzinie prezentów świątecznych oraz wszelkich zakupów tzw. wizerunkowych. Nasi bliscy nie będą się dąsać, że dostali domowe ciasto zamiast firmowego łacha. A jeśli będą – to nie są tacy znowu nam bliscy i nie warto się ich fochami przejmować.

Świeżo poznany, ponętny przedstawiciel płci przeciwnej ma wylane na to, czy odwiedzamy go w biustonoszu z najnowszej kolekcji, czy w tym zeszłorocznym (byle by był czysty.) Z mego doświadczenia jasno wynika, że panowie nie zwracają żadnej uwagi na tzw. seksowną bieliznę. Zbyt są zajęci aktywnym dostawaniem się do tego, co pod nią.

9. Pamiętajmy – po obfitym grudniu przyjdzie cienki, chudy styczeń. Właśnie przyszedł. A ja mam minus na koncie, grypę na karku i wielką złość do siebie, że się do wymienionych wyżej porad nie stosowałam.

Nie popełnijcie mego błędu.

 

 

* litościwy + miłosierny = litosierny. To przecież oczywiste.