Wrzucam najbanalniejszy z dostępnych materiałów promocyjnych. Nie chce mi się szukać nic lepszego. JUDGE ME.

Jeśli miałabym proponować alternatywny tagline dla tego filmu, to byłoby nim: „Dobre serce jest przereklamowane.”

Idę śladem cnej Riennahery i zamiast porządnej recenzji wrzucam przygarść luźnych opinii. Może dlatego, że film – choć ubawiłam się proporcjonalnie do ceny biletu (dzięki, E.!) – jakoś dziwnie mało mnie obchodzi. Od seansu upłynęło nieco ponad tydzień, myślę więc, że refleksje dojrzały do tego, by nadać im kształt słów.

Cały ten tekst to jeden wielki spoiler. Mistrz Yoda mówi: Jeśli wciąż przed Tobą film ów i nie lubisz, jak ci kto wyjada z paczki najprzedniejsze żelki  – lektury zaniechaj. 

Lecimy (zazwyczaj pisałabym: jedziemy, ale tu jest Kosmos) z tym koksem. Kolejność uwag przypadkowa.

•  Jestem całkowicie odporna na czar tzw. Śmiesznych Zwierzątek. Zasadniczo to zawsze byłam, nawet w czasach, gdy te wszystkie gadające ryby i inne czajniki imć Disneya kierowano właśnie do mojej grupy wiekowej.  Należę do ludzi, których Uroczość spreparowana jak bulionowa kostka rusza tyle, co nic. (Pamiętacie fragment Pulp Fiction, w którym Bruce Willis rozmawia z tą swoją dziewczyną o twarzy Kolargola o jakichś pierdołach? Regularnie go przewijałam, bo wywrócone z zażenowania gałki oczne zaczynały mi skrobać wnętrze czaszki.) Niestety dożyliśmy czasów, gdy Disney wykupił większość liczących się światowo fabryk popkultury, dzięki czemu ciętą z metra słodycz leją z chochli tam, gdzie nie powinni. Film zawiera 3 (słownie: trzy) odmiany słitaśnych stworzeń do ukochania, z czego jedne stanowią koloryt lokalny (ujdzie), wokół drugich zbudowano cały wątek filmu (meh), a trzecie moim zdaniem wnoszą do fabuły wielkie Nic. Choć ładnie się prezentują. Do szczęścia wystarczyłyby mi tylko te mordy pierzaste. Choć prawdziwe maskonury i tak są o wiele bardziej interesujące. (Wiedzieliście, że kopią nory i wychowują w nich pisklęta?)
• Jak się skrzyżuje baśniową opowieść o gromieniu Zła z (choćby umownymi) realiami wojennej rozgrywki, to efekt może być przygnębiający. Przez większość filmu rebelianci dostają bęcki od sił nowego Imperium; rozpaczliwie usiłują się obronić, po czym zbierają jeszcze dotkliwszy wpierdol. Przyglądanie się temu nie jest przyjemne, zwłaszcza, że autorem największego z fakapów jest złoty chłopak tej serii i ulubieniec licznych pań. Wrócimy jeszcze do niego. Przyznaję, w pewnym momencie złapałam się na maleńkiej frustracji: „Niech im się coś wreszcie w końcu uda!” Z drugiej strony The Highest Order ma ludzi, ma infrastrukturę, ma po swojej stronie znakomitą większość galaktyki. Czego innego można się było spodziewać? Tylko Leia z kamratami jeszcze tego nie zrozumiała i miotają się jak żywy homar w garnku. Rebelianci niczym Polacy od powstań, tak bardzo.
• Jeszcze a propos tego Zła. Nie każdy złombol hoduje złamane serce i tylko czeka, żeby mu je ktoś poczciwy skleił. Niektórzy poszli w branżę „Morduj-Pal” ponieważ im to żywą frajdę sprawia. Po prostu. Taki wydaje się być casus Kylo Rena, typka o uroku rury od piecyka. Przynajmniej jeśli o mnie chodzi. Moment, w którym lekko stwierdza „Nie nienawidziłem swojego ojca” przelatuje trochę bez echa, a szkoda, bo można by tak wdzięcznie pociągnąć wątek bycia bezinteresownym chujem. Cieszy mnie bardzo, że kędzierzawy histrionik nie nawrócił się na stronę dobra pod wpływem atletycznych kształtów Rey. Aczkolwiek to, że biedna, naiwna dziewczyna uwierzyła w dobre serce osobnika, którego zasadniczo poznała jako zimnokrwistego mordercę – nie dziwi zanadto ani też nie mam wrażenia, by film ją za to jakoś mocno potępiał. Doceniam natomiast ten prztyczek wymierzony w oczekiwania widza.
  

  To ci dwaj powinni zostać parą. Chłopaki pasują do siebie.

   

• Holdo była postacią Dziejowo Konieczną. To rzekłszy nie będę kłamać: gdy ją pierwszy raz zobaczyłam, moja reakcja była właśnie taka, jak Poego. Czyli „Yyyyy?…” Co za okropna, postarzająca fryzura. Nie poznałam w niej Laury Dern. Co za koszmarna kiecka. Cały ten ansambl skojarzył mi się silnie z licealną panią od angielskiego, afektowaną osobą o silnych skłonnościach histerycznych. Być może tak właśnie miało być; być może jest to kolejny prztyczek, bo przecież pani admirał okazała się biegunowo daleka od histerii i afektowania. W przeciwieństwie do naszego przystojniaka. Nie wiem, czy bym ją polubiła, ale ją niezmiernie szanuję.
  

  Nie wzbudziła we mnie Zaufania. Byłam w błędzie.

   

• Starą gwardię wyprowadzono z wdziękiem. Możliwe, iż zjem te słowa; w końcu scenarzyści The Last Jedi nie mieli pojęcia, że Carrie Fisher zabraknie z przyczyn naturalnych. Być może będąc w posiadaniu tej wiedzy nie pozbyliby się Marka Hamilla tak lekko. Koniec Luke’a jest taki właśnie: lekki. Poprzedzony sceną pojedynku-nie pojedynku, w której to scenie wskaźniki zajebistości przekroczyły bezpieczne stężenia. „Odszedł spełniony” wymądrza się Rey (co taka smarkula może wiedzieć o życiowym spełnieniu?) ale zmuszona jestem się z nią zgodzić. Tak to wygląda.
• A propos Starego Luke’a. Przewijają mi się na fejsowej ścianie głosy zszokowane czy też rozżalone jego skrajną odmianą. Ja chłopa rozumiem. Pełen energii idealista miał dwadzieścia parę lat; zmęczony cynik, pod grubą skorupą hodujący dobre serce jest wpół do siedemdziesiony. Doświadczył upadku sił Niewyobrażalnego Zła, a potem ich niemal bezszmerowego powrotu do koryta. Tragicznej śmierci młodych ludzi, których powierzono mu na wychowanie. Najzdolniejszy uczeń okazał się być (przykro mi, póki co tak to wygląda) socjopatą. No to jaki ten Luke ma być? Entuzjastyczny?
  

  „Do dupy z tą rebelią.”

   

• A propos Carrie. Każda scena z jej udziałem to dar; i nie mówię tego tylko dlatego, że więcej już nie będzie. Stara Leia emanuje mądrością i humorem, czyli cechami, które ponad wszelką wątpliwość stanowiły przymioty artystki. Gdy żegna się z Holdo, wysyłając ją na straceńczą misję na mostku. Gdy opieprza Poego. Gdy Moc bierze ją w dłoń jak lalkę. Gdy – obandażowana niczym bałwanek – jednym celnym strzałem zbija chłopaka z nóg. Jest cudowna. Bezbłędna.
  

  Ten piękny portret w godnych Caravaggia barwach trzasnęła Annie Leibowitz. (Czy tylko ja się zastanawiam, ile lat ma właściwie Annie Leibowitz? Ze sto? Nie?)

   

• Poe to dobry chłopak, ale gdyby nie Sytuacja, czekałby go sąd wojenny. I rozstrzelanie. Czasami jedno małe „ale” ma wielką wagę. Nasz as lotnictwa uległ seksistowskim stereotypom (patrz: Holdo) i zachował się jak ostatni kretyn. Przy okazji skutecznie pogrążając rebelię. Rozumiem doskonale, że nie mogą go obwiesić; nie teraz, gdy zostało ich tylu, że cały ruch oporu bez problemu mieści się na pokładzie Sokoła Millenium. Ale spieprzyłeś, Poe. Jesteś nad wyraz urodziwym okazem męskim, lecz spieprzyłeś tak, że patrzeć hadko. Mam nadzieję, że w następnym odcinku się zrehabilitujesz.
• Nie nienawidzę Rose, ale wolałabym, żeby miała coś do powiedzenia poza Wzniosłymi Banałami. Poza tym chemii między nią a Finnem co się zowie brak.
• Motyw z Poznanym W Potrzebie Rzezimieszkiem O Dobrym W Gruncie Rzeczy Sercu to prztyczek koronny – i chyba najlepszy ze wszystkich prztyczków. Benicio del Toro robi to, co potrafi znakomicie, czyli – jest podejrzany i obleśny, a dwoje małolatów radośnie zawierza mu przyszłość rebelii. Jeśli miałabym proponować alternatywny tagline dla tego filmu, to byłoby nim: „Dobre serce jest przereklamowane.”

A jakie są Wasze refleksje? 🙂