Jestem najzabawniejszą kursantką. Gdybyście mogli zobaczyć, jak wysuwam język, w skupieniu usiłując oddzielić aktywność zadu od aktywności klatki z piersiami – zwątpilibyście w mój kobiecy czar.

Dzisiaj będzie o Sporcie.

Nie lubimy się, sport i ja. Zetknęła nas ciernista ścieżka publicznej edukacji. Była to nienawiść od pierwszego wejrzenia. Kojarzycie film „Full Metal Jacket”? Tak właśnie wyglądał wuef z punktu widzenia Wuma. Ja byłam niska, przysadzista, potykająca się o własne nogi (w domu notorycznie zaliczałam smakosza o podwinięty róg dywanu.) Kozioł zaś – zatrważająco wysoki. Nie rozumiałam, w imię czego mam pędzić w kierunku kanciastego, twardego obiektu, który jak nic posiniaczy mi kość łonową. Podciągnięcie się na drążku tak, by broda znalazła się NAD drążkiem stanowiło dla mnie czyn godny Szwajcenegera. Albo piłka. Serio, o co chodzi z piłką? Ciężki, niebezpieczny przedmiot, który wirując zbliża się do twojej twarzy. Z takich rzeczy biorą się wypadki, ludzie. Na piłce do koszykówki można palec złamać. Lekarską chłopcy z upodobaniem strzelali mi plaskacza. Paf, prosto w okulary.

Był jeszcze basen. Pływać umiałam i lubiłam – choć znacznie lepiej szło mi to w wakacje. Wyobraźcie sobie, że jesteście nastolatką. Że oblekacie młodociane kształta w spandeks, następnie zaś zmuszone jesteście przedefilować pod głodnym wzrokiem kolegów. Not fun.

Na nieszczęście (na wiele nieszczęść) miałam też ojca. Stary mój posiadał wymierne Osiągi. Z cherlawego młodzieńca morfował w trzydziestolatka bułowatego od mięśni. Mówią, że karate rozwija ducha. W ojcu mym rozwinęło wyłącznie to, co tam było wcześniej – czyli z buca chudego stał się bucem kwadratowym. Pozbawiony syna, którego mógłby udręczać Sportem (brat był jeszcze w pieluchach) reformatorski zapał zwrócił ku mnie. Gdyby to był musical, to zapodałby „I’ll make a man out of you.”

Nie wiem, jak jest u innych. Mnie pokrzykiwanie, poszturchiwanie tudzież tzw. wchodzenie na ambit motywuje odmownie.

Odfajkowawszy maturę, z ulgą zamknęłam temat sportowych mąk. Na moim wydziale wuef był tylko dla chętnych. Z rozkoszą wpadłam w tryb życia kartofla. Przez następną dekadę twardo stałam na straży poglądu, że jak już się pocić – to tylko w erotycznych okolicznościach. Siłownie były dla mnie klubami dla fiołów, co lubią woń stajni.

Wszystko pięknie, tylko że niedawno stuknęła mi trzydziestka. Ignorowany dotąd organizm zaczął zastanawiająco skrzypieć. Lata pracy umysłowej – czyt. walenia w klawiaturę – zafundowały mi elegancki, symetryczny przykurcz mięśni o dźwięcznej nazwie musculus trapezius. Czyli czworobocznych. Plecy łupią mnie i rwą niczym jakąś staruszkę z bajki.

Z racji przyjmowanej już baterii antydepresantów nie mogę łazić zbombiona Tramalem. Zresztą nowe wątroby są kosztowne i by jakąś zdobyć, trzeba zadrzeć z prawem. Nie tak troszeczkę zadrzeć. Zadrzeć porządnie, Grand Theft Auto style.

W złe dni napieprza nawet podstawa czaszki. Aż ma się ochotę zakrzyknąć: Laboga!

Brygada rehabilitantek uświadomiła mnie, iż Jest Źle, a będzie jeszcze gorzej. Wejrzałam w duszę swą (która ma kształt spasłego kota) szukając tam choć iskry entuzjazmu dla Sportu.
– Iiii tam – powiedziała dusza i ziewnęła.
– Nie wygłupiaj się – próbowałam negocjować. – Jeszcze trochę takiego stylu życia, a zostaniemy kolekcją przykurczów. A wtedy koniec z bujnym życiem seksualnym.

– Ej, no! – ożywiła się dusza. – Ty! To ty coś zrób!

– Ruch jest zdrowy…- zaintonowałam niepewnie.

– No dobra – najwyraźniej ugodziłam duszę w czułe miejsce. – Ale żadnych ohydnych ciuchów sportowych. I żadnych adidasów!

Tak oto w moim życiu pojawił się taniec brzucha.

Jeśli macie skojarzenie z bujną pięknością w przejrzystych szarawarach – muszę was zmartwić. Zapomnijcie o stringach zdobionych dzwoneczkami. Współczesny taniec brzucha to nie żaden peep show w ciemnej uliczce, lecz sport jak każdy inny. Dzieli się na kilka podgatunków, których wyliczaniem nudzić was nie będę. Jako jednostka niezbyt szalejąca za kulturą arabską, za to zafascynowana wszystkim, co Gotyckie i Mroczne – porwałam się na odmianę tribal fusion. Level 999 wygląda tu tak:

Jak łatwo zauważyć, dama na powyższym obrazku nie posiada kręgosłupa. Przypuszczam, iż zrobiona jest z płynnej rtęci i Woli Mocy.

Czy kiedykolwiek uważaliście, iż fajnie byłoby wyglądać jak krzyżówka postaci z Final Fantasy z bohaterką plakatów Muchy? Ja tak. Wyobrażacie sobie pewnie, jaki entuzjazm mnie ogarnął. Jednakże przeciętnemu kartoflowi przemiana w Boginię Kali nie idzie łatwo.

Na pierwszych zajęciach okazało się, iż posiadam dwa brzuchy. Górny i dolny. Proszę się nie śmiać. One istnieją i poruszają się wobec siebie niezależnie. Instruktorka – przepiękna kobieta o gibkości kobry – potrafi tak się wybrzuszyć, a potem wklęsnąć, jakby w jej tatuowanych smacznie krągłościach tkwił Obcy. Ja osiągnęłam tyle, że fałdziochy się rozhuśtały.

Myślicie, że to żaden wysiłek, tak tylko stać wdzięcznie i potrząsać tyłkiem? Zapraszam, byście spróbowali. Człowiek żyje sobie, siedzi, leży, człapie – wszystko to jednocześnie całym organizmem. A tu wpajają, iż ciało entuzjastycznego kartofla winno dzielić się na sektory. Nie ma między nimi komunikacji większej, niż między RFN a NRD. Kiedy poruszają się plecy i ramiona – dupa milczy. Gdy wiruje zad, górna połowa wirującej osoby tkwi w miejscu jak przylutowana. Wymaga to samokontroli level mastah i ustawicznego trzymania palca na włączniku MYŚL. Zatem przeczy wszystkiemu, co wiedziałam o tańcu.

To, że się jest wybitnie leniwym kartoflem nie znaczy, że się tańczyć nie umie. Ja umiem, tyle, że w stylu dowolnym. Tak się jakoś składa, że moje ciało naturalnie wchodzi w rytm. Szlifowałam rozliczne parkiety. Tak długo, jak nie muszę świadomie planować, co teraz zrobię z każdą kończyną – sprawia mi to żywą frajdę.

Tu póki co o przyjemności mowy nie ma. Jestem najzabawniejszą kursantką. Gdybyście mogli zobaczyć, jak wysuwam język, w skupieniu usiłując oddzielić aktywność zadu od aktywności klatki z piersiami – zwątpilibyście w mój kobiecy czar.

Pozostałe kartofelki są młode i chude. Bardzo młode i bardzo chude. Większość potrafi bez trudu założyć sobie nogę za głowę.
Wstępem do zajęć właściwych była raz joga. Nie żadne wkurwęsany – zwykłe, łagodne rozciąganie. Usmarkałam się wtedy z litości nad samą sobą.

A propos mięśni. Używałam tylko tych stricte rozrywkowych, gdy tu nagle potrzebne są wszystkie. Po którymś z kolei treningu rozbolały mnie te słodkie wałeczki nad talerzami biodrowymi. Nie miałam pojęcia, że to może boleć!

Wyczucie rytmu również jakby mnie opuściło. Jeśli należy majtać nogą lewą na sześć, a prawą na osiem – jak boniedydy majtnę dokładnie na odwrót.

– Czy istnieje możliwość, że jestem wybitnie nieuzdolniona? – spytałam raz instruktorki, zaplątawszy się w rozpaczliwy supeł.
– Pogadamy za pół roku – odrzekła taktownie.

Rozmaite trudności na obiektywnym odcinku (brak forsy, rzuty nastroju, nawał pilnej roboty czy ten pieruński ból pleców) uniemożliwiły mi regularny uczęszcz. Bardzo tego żałuję. Z zajęć wychodziłam mokra jak mysz i słaba jak much, ale jednak krokiem cokolwiek bardziej sprężystym. Cały czas pielęgnuję nadzieję, że jeszcze wrócę do regularnych sesji.
Być może moja tęsknota to syndrom sztokholmski.

– Teraz puszczę do tego muzykę, żeby wam się wydawało, że tańczycie – rzekła z westchnieniem instruktorka nr 2. Senseiowie też czasem wątpią. Ale przecież się nie poddają.

Zmaganie kartofla trwa.