Nie jestem szczególnie konfrontacyjnym lewakiem. Zbyt wielki leń we mnie drzemie, bym pilnie przeglądała coraz to nowe urocze cudności z natemat czy innej Frondy. Czasem jednak nawet takiemu misiowi koala (kojarzycie: wisi toto cały dzień na gałęzi i żuje alkaloidy) żyłka pęknie. Są momenty, gdy należy chwycić za mentalny szpadel. By ogarnąć gnój. Który ktoś niefrasobliwie rozlał w imię dniówki.

Szanowni,

potraktujcie tekst poniższy jako interwencję. Temat podrzucił mi Ray, który zresztą już się odniósł. Są jednak chwile, gdy dwie pały lepsze od jednej, if you catch my drift.

Mój stosunek do głupoty ludzkiej być może nie jest Wam znany. Pozwólcie, iż go wyłożę.

Żyję na tym świecie już jakiś czas. Poczynione obserwacje doprowadziły mnie do wniosku: działający mózg nie jest bynajmniej cechą premiowaną przez ewolucję. Urządzenie pod czerepem nie jest nikomu niezbędne. Osobnicy (i osobniczki) o czaszkach wypchanych owsianką, względnie wypełniaczem do kołder…żyją jakoś. Chodzą i żują gumę jednocześnie. Wbrew pozorom nie wpadają przy tym co i rusz do każdej mijanej studzienki kanalizacyjnej.

Gadka o trzcinie myślącej nie stosuje się do bardzo wielu ludzi, odnoszących relatywne sukcesy. Można mieć intelekt, doświadczenie życiowe i horyzonty godne paczki drożdży – i wykonywać zawód publicysty. W poczytnej ogólnopolskiej gazecie.

Panie i Panowie, przed Wami Konrad Kołodziejski.

Dowód rzeczowy: tekst (bo artykułem to ja tego – z nie zdechłego jeszcze całkiem szacunku dla profesji dziennikarskiej – nie nazwę) pt. „Single kontra rodziny”, opublikowany w serwisie internetowym dziennika Rzeczypospolita. O, tu: http://www4.rp.pl/artykul/1185694-Single-kontra-rodziny.html

Nie jestem szczególnie konfrontacyjnym lewakiem. Zbyt wielki leń we mnie drzemie, bym pilnie przeglądała coraz to nowe urocze cudności z natemat czy innej Frondy. Czasem jednak nawet takiemu misiowi koala (kojarzycie: wisi toto cały dzień na gałęzi i żuje alkaloidy) żyłka pęknie. Są momenty, gdy należy chwycić za mentalny szpadel. By ogarnąć gnój. Który ktoś niefrasobliwie rozlał w imię dniówki.

To jest właśnie taki moment.

Tekst zalinkowany powyżej powstał metodą badawczą, opisywaną już przez dżentelmenów z MakeLifeHarder. Należy mianowicie wsadzić głowę w dupę* i tam poszukać odpowiedzi na ważkie, nurtujące społeczeństwo zagadnienia. Następnie triumfalnie wynurzamy się z anusa i zdobyte prawdy publikujemy na łamach.

Tekst Konrada Kołodziejskiego jest tak obfity w perły intelektu, że będę rozdziobywać go po kawałku. Żeby na dłużej starczyło. Wszystkich tu obecnych zapraszam do zabawy.

> Z singlami jest trochę tak jak – nie przymierzając – z gejami. Pożytku dla państwa z nich raczej nie ma, ale domagają się wszelkimi sposobami, aby uznać ich za szczególnie cenne dobro społeczne.

Jeśli ponawiane apele o udostępnienie osobom niepozostającym w związku małżeńskim TAKICH SAMYCH praw obywatelskich, jakimi cieszą się wszyscy żenni – zdefiniujemy jako „domaganie się uznania za szczególne cenne dobro społeczne”, to skłonna jestem się z panem Konradem zgodzić.

„Wszelkimi sposobami”? Naprawdę, panie Konradzie? Pomnik jakiś ostatnio single podpalili? Cegłówkami w wóz telewizyjny rzucali? Palili opony pod Sejmem? Chyba nas pan z kimś pomylił.

A propos tego Pożytku. Wie pan może, Konradzie, że single (i geje, i geje też! Oraz lesbijki, ale o nich jakoś pan zapomniał) płacą podatki? Tudzież – wnoszą składki do ZUS zupełnie tak samo, jak pan? Nie? No to się pan właśnie tego dowiedział.

> Ciekawy paradoks. Według różnych statystyk mamy dziś w Polsce od 2,5 do 5 mln dorosłych ludzi żyjących poza stałym związkiem (skądinąd interesująca rozbieżność w statystykach – czyżbyśmy ciągle wstydzili się przyznawać do samotności?).

Podaj pan źródła. Dopóki pan tego nie uczynisz, moja teoria o danych zaczerpniętych z dupy pozostaje w mocy.

> Jednocześnie gwałtownie zmalała nam w ostatnich latach liczba starych kawalerów i starych panien. Wyjaśnienie tej pozornej sprzeczności jest proste. Stara panna i stary kawaler to życiowe ofermy szukające pocieszenia w rodzinie. Gatunek całkowicie na wymarciu.Bo dziś samotność to nie piętno, lecz przywilej. Stare panny i starzy kawalerowie przeistoczyli się w szczęśliwe single, które nie muszą dzielić z nikim życia, nie przejmują się tradycją ani opinią innych, są prawdziwie wolne. To bohaterowie i władcy nowych czasów.

TEN SINGIEL —> CI SINGLE/TE SINGIELKI. Nie: „te single” jak „te bułki”, panie Konradzie. Moja polonistka z liceum zakreśliła by to panu czerwonym długopisem. Domyślam się jednak, iż gramatyczną dezynwolturą demonstruje pan swą Niechęć oraz Niesmak. Bardzo frymuśny ruch, milordzie.

Ponadto: „Bo dziś samotność to nie piętno, lecz przywilej„. Rozumiem, że pana to boli. Zawsze będą ludzie, mówiący: „Po co nam kolej żelazna, skoro dyliżansy konne są takie wygodne i w ogóle, a już to wpuszczanie kobiet na uniwersytety to naprawdę w złym guście jest.”

> Mieliśmy już w przeszłości wielu apologetów niczym nieskrępowanej wolności. Problem zaczynał się wtedy, gdy z nadmiarem wolności trzeba było coś zrobić. Markiz de Sade proponował wyżywanie się w morderczych instynktach. Bolszewicy wolność od rodziny i tradycji zamieniali na służbę partii i państwu. A na co zamieniają swoją „odzyskaną” wolność współczesne single? Na zaspokojenie materialnych pragnień? Na spełnienie seksualnych fantazji? Tak twierdzą kolorowe magazyny dla pań.

Nieobciążony piętnem singiel = markiz de Sade (bohater negatywny tak znany, że nawet pan Konrad go kojarzy). Ewentualnie = BOLSZEWICY. Brzmi totalnie legitnie, jak by to ujęła młodzież. Toż jak wszyscy wiemy, single zajmują się głównie napaściami na tle seksualnym (markiz) oraz strzelaniem do posiadaczy ziemskich (Lenin et consortes.)

Takoż: MAGAZYNY DLA PAŃ  jako źródło solidnego researchu. A wiec nie tylko własny anus, panie Konradzie?… Nie doceniłam pana.

> Jednak kolejnych samochodów, mieszkań oraz partnerów, których kolekcjonowanie jest jakoby głównym zajęciem singli, nie dostaje się za darmo. Dlatego też wolność singli zamieniana jest na służbę karierze, pieniądzom i korporacji, w których najczęściej pracują (tak przynajmniej wynika ze statystyk).

Jestem singlem. Znam paru singli. Wykonałam pobieżny risercz. Ze smutkiem stwierdzam: żadne z nas (próba sztuk 5) nie kolekcjonuje domów ani samochodów. Dwie osoby z próby posiadają po mieszkaniu (sztuk 1 na głowę.) Reszta wynajmuje, względnie mieszka kątem. Jeśli idzie o samochody, to wszyscyśmy spieszeni, niestety. Czego mocno żałuję. Pokolekcjonowałabym sobie motoryzację. Niestety, samochody, które mnie się podobają, z reguły nie mają dachu. A pojazd bez dachu w kraju, w którym deszcz, śnieg, deszcz ze śniegiem i ogólna piździawka potrafi trwać do 6 miesięcy w roku – kupują tylko ludzie obdarzeni figlarnym poczuciem humoru.

„Służbę karierze, pieniądzom i korporacji, w których najczęściej pracują” . Podaję wyniki mojej pięcioosobowej próby: freelanców – dwoje, budżetówka – dwoje, zatrudniony w małym prywatnym zakładzie – jeden. Zdaję sobie sprawę, jak szczupła to reprezentacja zjawiska. Ale i tak szersza, niż ta, z którą zetknął się pan Konrad, poszukując materiałów do tekstu (przypominam: zajrzał w tym celu do własnej dupy. Względnie na Demotywatory.)

> Kilkadziesiąt lat temu wolność – przynajmniej w demokratycznym świecie Zachodu – ujmowano jako formę zobowiązania. Mężczyzna (bo zwykle był to mężczyzna) zarabiał pieniądze, które potem przeznaczane były na potrzeby całej rodziny, a kobieta (bo zwykle była to kobieta) odciążała w zamian mężczyznę w bieżących sprawach domowych.

ODCIĄŻAŁA MĘŻCZYZNĘ. Nie: harowała od świtu do nocy, piorąc, gotując, prasując, pucując, podcierając usmarkane nosy, karmiąc piersią i ręcyma, generalnie – kręcąc się w kołowrotku nigdy nieukończonych powinności niczym oszałały chomik, bez choćby kwadransa dla siebie – ale ODCIĄŻAŁA MĘŻCZYZNĘ. Gdy ten bohatersko zarabiał na całą rodzinę. Którą to rodzinę widywał trochę, w niedzielę. Bywało, że odstresowywał się wtedy przy pomocy butelki wódki tudzież rękoczynów. A jeśli nawet nie, to czasem ów bohaterski mężczyzna dostawał pylicy, gruźlicy/zawału z przepracowania i bezradna kobieta z kupą nieletnich lądowała na bruku, ale co tam. GOOD TIMES, GOOD TIMES.

Żeby nie było wątpliwości: przytoczone przykłady nie pochodzą ani z du…, ani z literatury typu „Nasza szkapa.” Doświadczyłam matki niepracującej, acz zaharowanej do imentu, ojca despoty, alkoholizmu w domu, przemocy psychicznej, fizycznej, ekonomicznej –  tudzież skrajnej biedy (na granicy bezdomności). Osobiście. A pan, Konradzie?

> Podobnie było w pracy. Pracodawca płacił pracownikowi (zwykle mężczyźnie) tyle, by wystarczyło mu na utrzymanie całej rodziny, a pracownik gotów był w zamian związać się na długie lata ze swoim pracodawcą. Mówiąc inaczej, wolność opierała się przede wszystkim na współpracy. I choć ta forma wolności miała swoje wady – nie zaspokajała na przykład aspiracji kobiet – dość powszechnie ją na Zachodzie akceptowano.

Oj, bo też te kobiety z  ich aspiracjami. Tak dobrze było, a głupie baby wszystko komplikują.

> O ile kiedyś wolnym człowiekiem nazywano kogoś, kto dzielił się swoją wolnością z innymi, o tyle dziś wolnym człowiekiem jest ten, kto gotów jest zniewolić siebie i wszystkich innych, byleby tylko zagarnąć jak najwięcej.

Święta racja. Jak tylko wstanę rano i spożyję moją jajeczniczkę na salami (polecam – ten aromat, mmmm!) natychmiast biorę się ochoczo do zniewalania wszystkich dookoła. Zniewalam sąsiada wynosząc śmieci. Panią kasjerkę w spożywczym – nabywając trzy bułki i pomidora. Zniewalam listonosza, odbierając polecony. Oraz doręczyciela pizzy ( jakoś tak pornosowo troszkę się zrobiło, zauważyliście? Niestety, doręczyciel nie jest zbyt przystojny.)

Zagarniam też jak najwięcej…eeee – tlenu z powietrza? Oddycham tak zachłannie i łapczywie, że dla pani Ziuty z naprzeciwka (mężatka, troje dzieci) już nie starcza.

> Ale wolność egoisty nie jest prawdziwą wolnością, bo w jego świecie nie ma miejsca dla innych.

W moim świecie są ludzie, których kocham i którzy kochają mnie. Mężczyzna, z którym nie muszę wiązać się oficjalnie, by wiedzieć, że zawsze stanie przy mnie. I ja stanę przy nim. Sprawdzeni przyjaciele. Serdeczni znajomi. Oraz rodzony brat, świetny chłopak. A w twoim, Konradzie? Zrezygnowałam z pana, ty ewidentnie jesteś jeszcze nieletni. Tylko nastolatki sadzą podobne bzdury z takim namaszczeniem.

> Postępowa nowomowa nie pierwszy raz próbuje nazwać niewolę wolnością i odwrotnie.

Jak napisał nieodżałowany Marek Hłasko: „Inteligencji nie da się zastąpić wiedzą o tym, jak należy myśleć.”

> Patriarchalna przemoc ma znacznie mniej wspólnego z rodziną, niż mogłoby się wydawać. Przeciwnie, można próbować dowieść, że jest dokładnie odwrotnie. Że tylko silna rodzina może skutecznie zapobiegać patologiom i że to właśnie brak bliskiej więzi częściej sprzyja przemocy.

Jedyna poważna (czyt. poważnie zagrażająca zdrowiu jednostki) przemoc jakiej w życiu doświadczyłam miała miejsce w rodzinie. Konkretnie – autorami jej byli tata z mamą. Takich jak ja są w Polsce setki tysięcy. Wiem, bo uczęszczałam na terapie dla dorosłych dzieci alkoholików, ludzi tak połamanych i skrzywdzonych, że serce pęka. Trzeba było czekać w kolejce, żeby się na jakąś dostać.

> To przecież oczywiste. Oto prosty test: czy łatwiej byłoby nam skrzywdzić osobę bliską czy zupełnie obcą? Tylko człowiek chory lub idiota mógłby mieć problem z właściwą odpowiedzią na to pytanie.

Tylko idiota rozciąga własne (zakładam, iż pozytywne) doświadczenia rodzinne na 100% populacji. Wyjmij wreszcie głowę z dupy, Konrad i rozejrzyj się dookoła.

> Nawet zobojętniali wobec siebie małżonkowie mają wspólny cel, jakim jest wychowanie i pomyślność ich dzieci. Siłą rzeczy będą się starali współpracować, aby ten cel osiągnąć.

Małżonkowie są tylko ludźmi. Często bywają ludźmi głupimi, samolubnymi i toksycznymi ponad wszelkie wyobrażenie. Jak dorośniesz, to sam zobaczysz.

> Można nazwać to miłością do najbliższych osób, jakimi są dzieci, ale – specjalnie dla postępowców – nazwijmy to instynktem. A z instynktem żaden postępowiec dyskutować nie powinien, bo jeszcze, nie daj Boże, wyszłoby na to, że polemizuje z naukowymi ustaleniami.

Nauka ustaliła, iż rodzony ojciec w żadnym wypadku nie będzie aktywnie dążył do zrobienia z własnych dzieci zastraszonych psychicznych wraków?  Że nie będzie ich bił, lżył, zaś w najgorszym wypadku – molestował seksualnie? (Musiałam to przegapić. Dawaj tu te dowody naukowe, Konradzie, a chyżo.)

> A jaki wspólny cel mogą mieć single? Jako osoby samotne z natury rzeczy nie mają wokół siebie bliskich.

Czy ja czytam jakieś pierdolone wypracowanie ucznia klasy ósmej podstawowej, jak pragnę zdrowia.

> Pozostają zatem koledzy ze studiów, znajomi z pracy, przelotne miłości.

Jak Powszechnie Wiadomo, singiel jest organicznie niezdolny do nawiązywania bliskich relacji z ludźmi. Upośledzenie to rozwija się już w singla życiu płodowym. I JEST NIEULECZALNE. (No, może egzorcyzm by pomógł.)

> Czy to są bliscy? Czy wspólnym celem łączącym dwoje samotnych ludzi może być praca nad projektem kampanii sprzedażowej lodówek? Nawet gdy trwa ona dniem i nocą, wymuszając w ten sposób pewną intymność relacji?

Powtarzałam już nieraz, ale powtórzę kolejny: czerpanie pomysłów na to, jak żyją nieznani nam (choćby pobieżnie) ludzie z głębin własnego odbytu z reguły kończy się fiaskiem. Zamiast przenikliwej analizy społecznej wychodzi nam kiepski fanfik na motywach „jak mały Kazio wyobraża sobie świat.”

Moja teza jest taka: Konrad Kołodziejski ma od 14 do 17 lat. Jest synem/siostrzeńcem/dzieckiem kuzynki naczelnego portalu rp.pl. Tekst powyżej omawiany spłodził w zamian za Splendor. Tudzież za dwa browce i paczkę podłych fajek. 

Innego wyjaśnienia kuriozalnego poziomu tej publikacji nie widzę. 

Tekst jest jebczo długi, a ja właśnie zrobiłam się głodna. Pozwólcie zatem, iż się oddalę. W końcu te małżeństwa same się nie pouciskają.

Ciąg dalszy nastąpi. 

 

* chłopaki napisali tak o blogerze Kominku. Przyznam, że moim nieskromnym zdaniem utrafili w punkt.