Umieszczenie tej ilustracji w tym miejscu ma sens. Zobaczycie.

Tuż po obiedzie polazłam do lodówki (like Wum does) i znalazłam w niej wielki kawał apetycznie przypieczonej wieprzowiny w ziołach.
– Czy ja mogę to zjeść?
– No nie wiem – zafrasował się J. – To mięcho przyniosła D. Wiesz, ta z firmy. Robiliśmy razem projekt, a potem ja robiłem ją. Nie jestem pewien, czy masz moralne prawo do tej pieczeni.
Ja (żując niefrasobliwie) – What did you say?
On (po dojrzałym namyśle): – W sumie to D. wypiła wino, którą przywiozła mi M. A co tam, żryj.

Zima odwróciła się pancernym zadem. Odchodzi, obrażona niczym korpulentna baba z poczty, przed którą ktoś się dopchnął do okienka. Dobre to i słuszne.

W powietrzu czuć wilgotną, żywą nutę. Jakby nagle odblokowano cały wachlarz zmrożonych dotąd woni. Światło wciąż bywa szare i niepewne, ale nawet ta szarość jest podszyta blaskiem.
Czuję w kościach tęskny zew. Uśmiecham się do mijanych na ulicach mężczyzn o zawrotnie wąskich biodrach. Nawet do tych z brodami jak Sienkiewicz, fuck yeah.

Przysięgam uroczyście, że knuję coś niedobrego. Wyrządziłabym psotę.

Blada aura poranka spowija szerokie plecy J. Nieśmiały promień drży na mocnym karku i perfekcyjnych łopatkach. Brutalność tego piękna zapiera mi dech. Jak zawsze, ale o tej porze roku jakby mocniej. Mówię mu o tym. A J. uśmiecha się jak chłopiec, nie wiedząc, co począć z tym wyznaniem.

Pierwszy raz od lat spędziłam dzień świętego Walentego jak uważam, że należy to czynić. Był taki wdzięcznie drobnokościsty i miał zielone oczy ze świetlistą obwódką. Wszedł za mną do speluny bez okien. Gdzie posępna metalowa młodzież tkwi po kątach, patrzając spode łba. Zapięty po szyję. Przyniósł mi krótko ciętą różę i batonik Bounty. Rano oglądaliśmy ulubioną kreskówkę dzieciństwa, leniwie wciągając chleb z dżemem.

Zadzwonić, nie zadzwonić – bawię się tą myślą jak piłeczką, obrysowując oko mocniejszą niż dotąd warstwą dymnego cienia. Moje smokey eye zawsze wygląda mniej lub bardziej tak, jakbym przed kwadransem wpierała twarz w pościel. Zapewne jest w tym głębszy sens.

Oto dowód, że los ma wysublimowane poczucie humoru: mój walentynkowy towarzysz i J. mieszkają po dwóch stronach tej samej ulicy.
– To jak było? – zagaił w roztargnieniu J., gdy wkroczyłam doń parę godzin później, zaróżowiona od wiosennego wiatru. – A u Ciebie? – odparłam.

Tuż po obiedzie polazłam do lodówki (like Wum does) i znalazłam w niej wielki kawał apetycznie przypieczonej wieprzowiny w ziołach.
– Czy ja mogę to zjeść?
– No nie wiem – zafrasował się J. – To mięcho przyniosła D. Wiesz, ta z firmy. Robiliśmy razem projekt, a potem ja robiłem ją. Nie jestem pewien, czy masz moralne prawo do tej pieczeni.
Ja (żując niefrasobliwie) – What did you say?
On (po dojrzałym namyśle): – W sumie to D. wypiła wino, którą przywiozła mi M. A co tam, żryj.

(Zawsze chciałam, by moje życie towarzyskie choć trochę przypominało komiks Barwy Biedy. Kto nie chciałby?)

Próbuję Wam powiedzieć, że jest mi lekko. Rzeczy i sprawy niekonieczne odpadają od głowy jak zbędne już moduły odrzutowe, co miały wynieść statek kosmiczny na orbitę. Nie wiem jeszcze dokąd zmierzam, ale z tym też mi dobrze.

ORAZ: Seriously, ludzie, zdobądźcie dostęp do najnowszego PlayStation i grajcie w The Order. Bohaterowie wyglądają TAK i to przez cały czas trwania rozgrywki, nie tylko w reklamach:

Dieselpunkowa badassery tak bardzo.

Jako istota beznadziejnie zakochana w alternatywnym dziewiętnastowieczu, wszelkich steampunkach, dieselpunkach i tym podobnych sprawach – nie mam dość słów, by wyrazić swe zauroczenie. Dopiero zaczęłam i wciągnęło mnie jak odpływ zlewu. Protagonista jest RYCERZEM OKRĄGŁEGO STOŁU. Czy czymś w podobie. Wojenne zabawki obstalował mu facet nazwiskiem Tesla. Chorwat szczupły taki.