Wbrew pozorom nie jest to żeńska wielbicielka słodkiego barytonu Dave’a Gahana, tylko bardzo zwięzła wiadomość.

Żyję. Chyba wylazłam z dołka – podłoże pod stopami nadal nieco niestabilne, ale Jest Lepiej.
Byłam na dwóch randkach z tą samą osobą i wiecie co? Obie strony mają ochotę na trzecią. To po prostu niebywałe! – jak by rzekł Kubuś Puchatek.

Ludzie. Ludzie nie przestają zadziwiać (as in: być źródłem rozczarowań, ale i zaskoczeń.)
Na przykład: ktoś, kto nie tak dawno temu nazwał mnie słowem doniosłym, powodującym poważne drgnienie serca – nie ma czasu.
No więc nie istnieje coś takiego jak Brak Czasu, natomiast istnieją listy priorytetów. Widać sfrunęłam z listy. Przykre bardzo. Lecz ja już w analogicznych sytuacjach cysternę łez wypłakałam i nie zamierzam Ani Jednej Więcej. Na szczęście gdy jedni się wymiksowują, inni piszą i dzwonią (!!! Poważnie, nie pamiętałam już, kiedy ktokolwiek poza G. do mnie Zadzwonił) – i tak się plecie ten słodkogorzki serial. Życie to przystanek autobusowy, ludzie się przezeń przewijają – nie warto, zaprawdę nie warto przywiązywać się jakoś znacznie.
Przynajmniej mi.*

Zdjęć niet, bo przeniosłam się z powrotem do Chateau Wum (całe 33 metry) i nie wynalazłam jeszcze Miejsca Sposobnego, gdzie występuje dostateczna ilość światła. Ale coś wymyślę.

Poznałam trzyłapnego kota, który ma zwyczaj siadać ludziom na twarzy, gdy śpią. Szczegóły Wkrótce.

*Oczywiście formułując rzecz w ten sposób – stawiam życiu wyzwanie. Życie, zaskocz mię. Kaman, losie, właśnie wchodzę ci na ambit. Czyż widok Wuma, który wie, że nie ma racji nie jest wart trochę wysiłku?